In ’57 werd de 2cv in Frankrijk nog altijd met het doorlopende dak geleverd, je rolde het achterste deel op om bij de kofferbak te komen. Eind ’57 werd de koets iets aangepast om ook een metalen kofferdeksel te kunnen monteren, af fabriek te bestellen als de AZLP, met Porte de Malle.
Net binnen uit België, van kleinzoon eerste eigenares. Heeft wat liefde nodig. Meer info volgt.
In 2019 werd deze Acadiane gevonden in de Bourgogne, vlakbij het plaatsje Paray-le-Monial. Buiten dat hij toen iets minder dan 51.000km op de teller had staan weten we niets van de voorgaande historie. Hij heeft wel een groot voordeel voor een Acadiane; hij is nu eens niet beige of wit, maar kleurig blauw!!
In ’69 werd duidelijk dat de 2cv AZ vervangen zou worden door de 2cv4 en 2cv6. Wellicht om ze toch nog aantrekkelijk te houden werd er een nieuwe kleur geïntroduceerd - Paille Brûlée – letterlijk vertaald Verbrand Stro. Ben wel benieuwd hoe het moodboard van de kleurontwerper er uitzag bij de keuze van deze kleur.
Nieuwe lak, een nieuw gegalvaniseerd chassis, de koets is gerestaureerd, hij rijdt prima en… het is nog een Charleston ook! Wat wil je nog meer.
In 1987 kwam het bericht dat de levering van nieuwe eenden in Nederland ging stoppen. Er volgde nog een eindsprint, want een boel eendrijders bestelden nog gauw een nieuwe. Zo ook een familie uit Boxtel. Ze kochten bij dealer Janus van der Meulen een rode 2cv6 Club uit zijn voorraad, voor net iets meer dan 10.000,- gulden. De oude blauwe 2cv6 Spécial uit ’82 werd ingeruild voor 1.500,-.
Beige Opale. Het geeft een fluweelzachte, matte finish zonder poederig aan te voelen, en een uitstekende dekking die toch natuurlijk aanvoelt. Het klinkt als een reclame voor een foundation van Lancôme, en dat is het ook. Maar goed, deze kleur geeft in 1978 ook een goudkleurige gloed aan de fraaie lijnen van de Dyane.
Heerlijk vrolijk en fris blauw, dit eendje in Bleu Lagune. Sinds 2009 fleurt hij het Nederlandse landschap op. Daarvoor toerde hij rond Tours in Midden-Frankrijk.
Je haalt een Mehari uit het bos in Twente en verkoopt en restaureert hem vervolgens. Maar het oorspronkelijke, mooi verweerde kunststof hang je voorzichtig weg op zolder. Later koop je een andere Mehari en maakt hem technisch en constructief perfect. Bij het uitzoeken van een passend jurkje denk je aan het fraaie groene dat nog op zolder hangt. Het staat geweldig!
De carrière van deze Ami 8 begon in september ’75 in departement Oise, in Noord-Frankrijk, een stukje boven Parijs. De onderhoudsstickerverzameling onder de motorkap geeft aan dat hij regelmatig onderhoud kreeg, telkens met redelijk kleine intervallen qua kilometers. In ’95 35.072, in ’05 41.207km en nu 44.170km. Net ingereden dus!
Een zusterorde bij Tours zou de eerste eigenaar van deze Renault 4 geweest zijn. De kennis kwam tot ons via overlevering, en zelfs zonder bewijs willen wij erin geloven. Maagdelijk wit, ooit hernieuwd stralend gemaakt, in zeer goede staat, zonder wederopstanding, gewoon nog origineel.
Onderhoudsboekjes (laten) invullen is niet altijd aan Citroën-rijders besteedt. Bij de aflevering worden nog wat stempels gezet, maar daarna volgen lege bladzijden. Deze Ami is geen uitzondering. Maar, we weten wel dat hij op 11 januari ’72 bij Gaston Negre in Mazamet geleverd werd. Daarna bleef hij redelijk in de buurt van dit Zuid-Franse dorpje.