Een Dauphine hebben we nog nooit gehad, en hij verbaasde ons met hoe leuk hij rijdt (en hoe schattig hij er uitziet!). Hij werd in 2000 in Frankrijk door ons bekende liefhebbers gekocht en daarna regelmatig bereden en keurig onderhouden. 

In ’61 werd hij geleverd in departement Loiret. De heer des huizes reed er regelmatig mee, maar na een paar jaar werd dat door ziekte steeds minder. Zijn vrouw reed er, na het overlijden van haar man slechts sporadisch mee. Een jongeman uit de buurt onderhield hem. Hij kreeg de auto cadeau toen de weduwe te oud werd om te rijden.

De man heeft de Dauphine daarna stevig aangepakt. Alle technische delen die dat verdienden kregen aandacht, de bekleding werd hersteld en de lak passend vernieuwd. Daarna reed hij er een tijdje mee, maar merkte dat hij sleutelen toch leuker vond. Dus bood hij hem te koop aan.

Onze vrienden, in Frankrijk op weg met een Panhard Dyna, zagen de advertentie, besloten te gaan kijken en kochten het autootje. Tijdens een latere trip werd hij opgehaald in Villemandeur en rijdend meegenomen naar Nederland Daar kreeg hij een Nederlands kenteken en werd verder technisch geperfectioneerd. Het leuk passende derde remlicht werd later aangebracht om de zichtbaarheid te vergroten.

De Dauphine werd van ’56 tot ’67 verkocht, in totaal 2,15 miljoen keer. Hiernaast rolden er ook nog 74.000 exemplaren bij Alfa Romeo van de band. Er was ook een luxere Ondine leverbaar en een sneller model, de Gordini. 

In onze motorruimte achterin draait een 4-cilinder 845cc motortje, met 32 pk. De 3-versnellingsbak helpt hem op gang tot ruim 110km/u. In theorie, want in de praktijk moet hij daar best hard voor werken. Het meest is hij op zijn gemak op de kleinere wegen. Lekker snorrend, met een picknickmand voorin. Op zoek naar een passend plekje voor nostalgisch bermtoerisme.