De verkoopaantallen haalden het dan ook niet bij de eend, het publiek was ook net iets degelijker. Hierdoor kwamen ook vrij veel Dyane’s terecht bij mensen die er erg netjes voor zorgden, zoals dit exemplaar uit Spanje. Hij heeft hiervoor één eigenaar gehad en is sinds ’70 gekoesterd. Het interieur was nog als nieuw, het plaatwerk had een paar deukjes, de carrosserie en het chassis slechts wat oppervlakteroest, de techniek was slechts een beetje vermoeid.

Hij werd door een Belgische kennis gekocht in de buurt van Barcelona. Omdat hij gek is van Dyane’s en deze hem erg beviel, maar ook omdat hij 100 liter Spaanse olijfolie moest vervoeren. Het leek hem een prachtig avontuur de rit door Spanje en Frankrijk te maken, ondertussen kamperend, vrienden makend en olijfolie delend. Voor vertrek kwamen we overeen dat ik de olijfgroene schoonheid over zou nemen voor een nette som geld, een rantsoen olijfolie en een krat Antwerps bier. Om het leven te vieren.

Omdat ze het verdiende en omdat ik een zwak voor Dyane’s heb, hebben we besloten ‘m echt grondig aan te pakken, met behoud van charme. De koets ging eraf om goed te kunnen conserveren, lassen was niet nodig. De remmen en motor werden gereviseerd, nieuwe banden gemonteerd. Het plaatwerk werd strakgemaakt en herspoten in originele kleur. De kleur bleek geen verband met olijf te hebben, maar met zand: Gris Sable is een DS-kleur, die slechts één jaar op de Dyane is gebruikt, alleen bij de Spaanse productie. Deze modellen liepen iets achter bij de Franse, ze hebben dan ook nog geen derde zijruit en nog het oudere type, heerlijk pruttelende motortje. Ook in het interieur zijn specifieke details te vinden, zoals de deurpanelen en het dashboardkastje.

Zo mooi. En dat strakke plaatwerk maakt een Dyane echt af. De prijs reflecteert de moeite en liefde die we erin gestopt hebben. Het is dat we niet alles kunnen houden…