Tot nu toe was onze oudste uit ’49, het eerste jaar van de eend. Ho, we hebben ook ooit nog een HY uit ’48 gehad. Daarvoor vinden we het meestal te oud en traag, te antiek. Maar deze B14 stal ons hart.

We kwamen ‘m tegen in een keldergarage in Amsterdam, daar stond hij al een jaar of twintig, voornamelijk stil. Wel in gezelschap van ander klassiek spul, van net na de oorlog. Hij is nog geheel origineel, nooit gerestaureerd, en nog rijdend ook. Daar werden we even stil van. 91 jaar oud en zo fit: uniek. Van de meeste delen weten we dat ze nog in de eerste lak staan, van andere vermoeden we het. Alleen de techniek is bij zijn komst naar Nederland werkend gemaakt, verder is hij verregaand onaangeroerd.

In 1928 werd hij geleverd in het departement 03, Allier, in midden-Frankrijk. Het oude, geschilderde kenteken is nog onder het huidige te lezen. Het type is Faux Cabriolet -een valse cabriolet- waarvan het dak afneembaar leek, maar niet was. Een model dat in die tijd door meer merken, zoals Bugatti, gebruikt werd. Het werd chique gevonden.

De eigenaar kreeg een verhaal te horen dat de auto door een dokter besteld was, omdat zijn vrouw het echt niet meer vond kunnen dat hij visites reed met paard en wagen. Vandaar wellicht ook deze carrosserie-vorm, die nog iets aan een koetsje doet denken. Hij reed er een tijdje mee, maar vond het niets. Bracht de auto terug naar de garage, met de opmerking: “die auto’s gaan het niet worden”. We weten niet of het verhaal waar is, over het lot van de auto’s mag u zelf oordelen. De historie is niet uitgebreid schriftelijk gedocumenteerd, maar de auto verteld een groot deel ervan zelf.

In ’53 kreeg hij een nieuw kenteken, in departement 43, Haute Loire. In die periode kregen alle Franse auto’s nieuwe kentekens, net als we hier in Nederland in die tijd overgingen van provinciale naar landelijke kentekens. Ook werden nieuwe eisen gesteld aan de verlichting; de achter-verlichting moest minimaal aan de linkerkant aanwezig zijn en er moesten richtingaanwijzers gemonteerd worden. Deze B14 kreeg twee vaste clignoteurs achter, twee uitklappende naast de voorruit en een verplaatst achterlicht. De kentekenplaat verhuisde mee.

Wagens uit dit tijdperk reden geen afstanden als tegenwoordig. Als je het originele interieur bekijkt dan geloof je ook direct dat hij niet veel gereden heeft, anders was de stof wel verder versleten. Volgens het Franse kenteken wisselde de auto in ’71 nog van eigenaar. Hij kwam toen bij een garagist in Brioude terecht, wellicht heeft de auto daar en bij voorgaande eigenaren slechts stof en bewondering staan vergaren. Bij deze man werd hij eind jaren ’90 gevonden door een Nederlandse garagist en verzamelaar van Voisins, die hem overdeed aan de huidige eigenaar.

De auto heeft sinds zijn vertrek uit de donkere garage zijn eerste rondje weer gereden. Wie vergezelt ‘m naar zijn honderdste verjaardag?