We komen ze nog regelmatig tegen, mensen die in de jaren zestig en zeventig een AZAM6 hadden. Ze weten altijd nog dat het niet zomaar een eend was, het was zo’n snelle! 

De Belgische Citroën-fabriek in Vorst bouwde eendjes voor onder andere de Benelux. Ze liepen voorop met verbeteringen en luxere uitvoeringen. Zo bedachten ze dat een kruising tussen het onderstel en techniek van de Ami 6 en de koets van een eend een leuk vlot model op zou kunnen leveren. Samen met de luxe van het AZM-model ontstond een gewild model, hoewel hij fors duurder was dan de gewone eend. Op de markten die zij bedienden waren de klanten veeleisender dan in Frankrijk. Vooral meer snelheid dan de 18pk eendjes konden bieden werd gewaardeerd, dit model bracht je over de 100km/u.

In Frankrijk zul je dit model dan ook niet snel vinden, sterker, ze kennen het model vaak niet. Maar hier zijn ze ook niet dik gezaaid. We sprongen dan ook snel in de auto toen we over dit exemplaar werden gebeld. 

Hij stond in Arnhem, in een atelier, al sinds ’82. Toen gekocht om op te knappen, maar het kwam er nooit van. Hij had al wel geleefd, roest had greep gekregen op carrosserie-delen, deuken rondom, slijtage. Een moderner stel koplampen en voorstoelen van een Fiat of een andere tijdgenoot. Maar verder niet verprutst en lekker origineel.

Door een smalle gang kwam hij de ruimte binnen, sliep er 37 jaar, en nu mocht hij weer naar buiten. Weer door de gang gerold door vader en zoon, de laatste jonger dan de verblijfsduur van de eend. 

Delen van de bodem en dorpels zouden graag weer solide worden, andere delen en het chassis zijn dat nog steeds. Alles heeft aandacht nodig, maar het is een fijne basis om weer iets prachtigs van te maken. Net zo mooi als hij ooit door Carel Wolfs uit Arnhem geleverd werd?