Als we vroeger in Frankrijk rondliepen, voor de handel, soms op de sloop, dan moesten we die Ami 8 Berlines maar lekker links laten liggen. Saaie dingen, geen bal aan. Maar stiekem vond ik ze wel leuk.

Ze gingen kortom nooit mee op transport naar Nederland en er zaten echt wel mooie exemplaren bij, soms met erg weinig kilometers. Toen ik later voor mijzelf begon, ging ik ze niet uit de weg, maar vond ze niet heel vaak meer. Soms kwam er een mooi exemplaar op mijn pad, zoals een ’69 lichtblauwe, met schuiframen en een zwart skai interieur. Te fraai om te verkopen, ik hield hem zelf.

Nu twintig jaar verder. De betreffende Ami bestaat nog steeds, ik heb hem al even niet meer gezien. Maar zijn nabije neef staat hier plots in de garage. Van ’70, in dezelfde heerlijke combinatie, uit hetzelfde departement, klokgaaf, grotendeels eerste lak, slechts 55.000km!

Eerst hebben we hem maar eens schoongemaakt en wakker gekust. Toen ’s avonds zijn historie bekeken. Het onderhoudsboekje vertelt: “In april ’70 op de weg gekomen in het Provençaalse Cavaillon, in ’78 stond er nog steeds maar 9600km op de teller.”

Eind jaren ’90 verhuisde hij naar een voorstad van Montpellier, daarna in deze eeuw nog eens naar de Dordogne. Hier wordt hij door een vriend van de garage gevonden en ondergebracht in een grote verzameling. 

Omdat in de verzameling zo mogelijk nog nieuwere Ami’s ondergebracht zijn, mag deze schoonheid naar een nieuwe eigenaar en een wellicht actiever leven begeleid worden. Graag! Al is het maar om goed te maken dat ik 30 jaar geleden niet voor het lot van zijn vrienden ben opgestaan.