In ’64 was de wereld nog wat overzichtelijker en hoefde je in Castres alleen 044 te draaien om de broers LLoret aan de telefoon te krijgen en een 2cv te bestellen. “Heeft u al gehoord van ons nieuwe luxe model?”, “Ja, maar zo’n luxe AZAM is niets voor mij, doet u maar gewoon een eenvoudige AZ, maar dan wel in die verdraaid sjieke kleur blauw”. “ Bleu Ardoise zal het zijn. Wilt u hem thuisbezorgd krijgen…?”.

Er werd vrolijk door de prachtige omgeving gereden. De Tarn sleet nog wat dieper door de kalkrotsen. De jaren schreden voort. In ’77 werd een laatste verzekeringssticker op de voorruit geplakt, daarna verdween het eendje vermoedelijk in een schuur.

Via, via, via en via een kennis kwam het eendje bij ons terecht. Overduidelijk had het verval ingezet, maar wat een uitstraling had hij nog. Mede dankzij de sjieke kleur blauw, wat een geweldige keuze.

Het chassis, de bodem, de techniek en het schutbord dienden vervangen te worden. Ga je dan de trouwe conservator uithangen en hem weer geheel oorspronkelijk maken? Wij kozen een ander pad, waarbij het uiterlijk zoveel mogelijk intact moest blijven.

Onderhuids werd er echter drastisch ingegrepen. Een gegalvaniseerd chassis, moderne remmen, 652cc, een nieuwe bodem. Een greep uit de wijzigingen, die je pas ziet als je de mat optilt, op je knieën gaat of de motorkap opent. Bepaalde lieden zouden het wel eens een restomod kunnen noemen.

Laten we die andere term dan ook maar weer eens van stal halen, patina. Een door veroudering ontstane oppervlaktestructuur en kleur. Wat staat het hem goed, maar zonder een muurbloempje te worden. Door de modernisering is hij heerlijk bruikbaar en uitnodigend om stijlvol Europe (of het dorp) te gaan verkennen.