Na een periode van ontwikkeling en testen kwam in 1960 de 2cv 4×4 Sahara op de markt. Geboren uit de gedachte dat samenwerking je verder brengt, werden 2 aandrijflijnen ingebouwd die ieder een as aandrijven. Hierdoor ontstond – met een vrij eenvoudige opzet – een vierwielaangedreven 2cv. Met 1 versnellingspook, 1 gaspedaal en 2 contactsleutels.

Het chassis werd verstevigd voor het zwaardere werk, de carrosserie aangepast om koeling aan de achterste motor te geven, de benzinetanks onder de stoelen te huisvesten, een stijlere hellingshoek aan te kunnen en de schakelstangen naar voor en achter te kunnen plaatsen. 

Het plaatwerk veranderde ook. De achterschermen werden uitgesneden om het zand beter kwijt te kunnen, de voordeuren kregen ieder een gat om de benzinevulbuis door te kunnen voeren. De motorkap kreeg het reservewiel te dragen, de bumpers werden verstevigd. Alles werd in de werkplaatsen van Panhard op maat gemaakt op basis van een standaard 2cv.

De banden werden hoger en breder. De koppeling werd hydraulisch om voor en achter tegelijk te kunnen schakelen. Het gaspedaal bediende via een katrol en kabel beide carburateurs. Eigenlijk was -net als het vreemde concept – bijna alles anders dan normaal. 

Er werd gemikt op het leger en gebruik in Afrika, in de Franse koloniën. Daar kwam beide niet veel van terecht. In de Alpen, in de Hollandse polders en bij de Guardia Civil vielen ze wel in de smaak, maar na 694 exemplaren in 7 jaar was het feest voorbij.

Het vreemde concept maakte het in de jaren ’70 een gezocht hebbeding voor Citrofielen, als ze niet te duur waren. In de loop der tijden verdwenen er een boel de schuur in, waar ze de laatste decennia – al dan niet gerestaureerd – weer uit rolden. Nu nog meer gewaardeerd, ook door andere klassiekerliefhebbers, wat de prijzen al snel opdreef. Schaars goed, er zijn er vermoedelijk nog iets meer dan 100 over.

Deze auto is zo’n overlever. Een heel vroege, de 34e. Hij kwam op 30 januari ’61 de fabriek uit en ging op 17 februari op de weg. Welke weg is helaas onbekend. Op een formulier staat een kenteken uit departement 11, Aude vermeldt, het werd in ’75 uitgegeven. Ergens anders pikten we op dat hij later net ten oosten van Toulouse gezien was.

In deze eeuw kwam hij in handen van iemand ten zuiden van Parijs, vermoedelijk heeft hij hem laten restaureren of het zelf gedaan. De kleur past bij het bouwjaar dus kan goed zijn originele zijn. Ook de motoren zijn de originele, liet Citroën weten. In 2018 komt hij naar Nederland en maakt een tijd deel uit van een verzameling.

Nu staat hij hier te stralen. Hij rijdt en remt, maar vraagt wel weer wat aandacht om dat echt goed te doen. Met wat punten op de i wordt het weer een trots bezit, in een vrolijke kleur. De prijs is gebaseerd op de auto in de huidige staat, op Frans kenteken.