Op de foto: mijn aanwinst! Sinds een aantal weken rijd ik in deze extravagante cabrio rond. Dit beest van ’n wagen heeft al vele hoofden laten draaien en samen hebben we al enkele liters angstzweet gekweekt bij alle slachtoffers die van mij een rondje mee moesten rijden. En de inhaalteller staat al op 23. Nee, hoogstens een kwart daarvan bestaat uit tractors.

De eend: er is geen moment in mijn leven geweest waarop hij géén rol speelde. Hoewel ik altijd meer een paardenmeisje was (don’t get me wrong: ben! En zal blijven!), kon ik als klein kind al enorm blij worden van die rare auto’s van mijn vader. Het schattige aanzicht, het van mijlenver herkenbare geratel van de motor, de achtbaanvering en eigenlijk elk detail tot aan de deurklinkjes alleen al maken de eend voor mij de échte auto. Hoe gaaf is het dan om op je achttiende de sleutels van die van jezelf in handen te hebben?!

Mijn trots heeft hier en daar z’n littekens, maar die geven hem juist karakter. Hij werd in ’70 als 2cv4 gebouwd en is inmiddels een 6-je geworden. Verder weet ik er weinig van, want technisch gezien ben ik nog in de leer. Oké, praktisch gezien eigenlijk ook. Die flitsende combinatie vormen mijn eend en ik namelijk niet elke dag. We hebben zo onze ups en downs… laten we het daar maar bij houden. 😉 Niettemin ben ik héél erg blij en dankbaar voor alle avonturen die ik met deze sjees beleef en kijk ik uit naar wat er nog komen gaat.

Ik begrijp nu hoe de eendrijder zich voelt. Bedankt papa, dat jij dit gevoel mogelijk maakt!

Caro Aalderink.

Terug naar overzicht