75 jaar 2cv, 25 jaar 2cv garage
De eend viert dit jaar feest; hij werd 75 jaar geleden geïntroduceerd op de autosalon van Parijs. Wij vieren een stukje mee, want 25 jaar geleden begonnen wij de 2CVgarage! Van de hele periode hebben we een tijdlijn gemaakt waarin we herinneringen ophalen, kijk lekker even mee…
Tijdlijn
Mijn vrouw Hanneke ontwikkelde al vroeg haar liefde voor Citroën, hoewel ze zich er vast lang niet van bewust was. Ze hielp haar vader in '73 al met het wassen van de Dyane, de eerste auto van het jonge gezin, de opvolger van de brommer. Hanneke was 4, de Dyane 2. Het was een 4-tje, met 435cc, gekocht van een postzegelhandelaar in Rotterdam die hem voor een schappelijk prijsje aanbood. Bij langere ritten werd gekeken hoe de wind stond, om te kunnen bepalen hoelang ze over de reis deden en wel op tijd aankwamen.
De auto is nog mee op vakantie naar Zweden geweest, waar in maart nog lekker in de sneeuw gereden kon worden. Zijn vertrek werd aangekondigd door een lage doorrijbeveiliging bij een parkeerplaats, waar de Dyane prima onderdoor ging, maar de fietsen op het imperial niet. Hij werd ingeruild bij garage Bakker in Sassenheim, voor een 2 jaar jongere Dyane 4, weer in het blauw, omdat de vorige zo goed bevallen was. Ook deze beviel prima en werd na een paar jaar na een ontmoeting met een glijdende vrachtwagen ingeruild voor een gele Opel Rekord van de zaak. Pas sinds kort rijden mijn schoonouders weer in een Citroën, een C3 Picasso.
Mijn ouders, Ab en Marjan, kochten in '78 een AK 400 bij garage Maarsen aan de Overtoom in Amsterdam. Hij was van '74 en al best wel een gatenkaas. Maar niets wat een beetje polyester en popnagels niet verhelpen kon, dat kon toen nog… Het was wel mijn eerste ervaring met aan een auto werken, want ik mocht helpen.
We gingen er mee naar Engeland, met een bankje achterin, op maat gemaakt. Bij kinderverjaardagen, werden de vriendjes thuis gebracht achterin de besteleend. Bij het naderen van de rotonde riep mijn vader al dat straks niet iedereen naar een kant moest leunen, dan zouden we omvallen. Tuurlijk niet.
De AK werd later aan de buurman verkocht, toen wij een Mercedes kregen. Best tof omdat ik in mijn klas allemaal jongetjes van de goudkust had, met CX'en en S-klasses. Ik vertelde dus trots over de onze, maar een Mercedes 306D bus scheen toch niet mee te tellen.
Mijn moeder rijdt vanaf '94 een mintgroene eend, mijn vader rijdt nu zijn derde C5.
Op 24 maart ’93 kochten mijn vriendin Hanneke en ik een blauwe 2CV6 Spécial uit ’82. Onze eerste eigen auto! Kort daarvoor hadden we mijn oom om advies gevraagd over een goedkoop en betrouwbaar autootje, hij reed altijd Citroën en deed aan 2CV-Cross. Zijn antwoord; “Je kunt je fiets en brommer onderhouden, dus moet een eend ook lukken”. Dat knoopte ik in mijn oren.
Toevallig lag er in de eend ook nog een cursusboek Eendologie; een mooie intro in de eenden-techniek. De verzuchting van veel mensen; “Had ik mijn eerste autootje maar nooit weggedaan” heb ik ook onthouden, we hebben het eendje nog steeds.
Toen we klaar waren met studeren kregen we meer budget. Eerst een mintgroene eend erbij, daar rijdt mijn moeder nog steeds in. Daarna een rode Dyane, een grijze Ami 6 Break, een Vert Palmeraie 2cv6 met die geweldige bekleding en er volgden er nog een aantal.
In Amsterdam konden we ze niet allemaal op straat laten staan en we vonden het ook zonde om de oude weg te doen als we een nieuwe gevonden hadden. Oom Henk wist andermaal raad. Met hem en mijn ouders huurden we een oude boerenschuur in Overijssel. Die stond vrij snel vol…
Om de hobby een beetje betaalbaar te houden repareerde ik, naast mijn werk als hoofdopzichter bij een woningbouwvereniging, regelmatig een eendje. Ook verkocht ik er soms een als ik de eigen verzameling kon verbeteren. Sinds ’97 hadden we een garagebox aan huis, net groot genoeg voor een eend.
Naast de werkschoenen viel er ook een blauwe envelop op de mat. De Belastingdienst vond dat ik met al die kentekenoverschrijvingen een bedrijf had en legde een naheffing met boete op. Een accountant glimlachte en vroeg of ik het echt niet als bedrijf bedoeld had of dat ik stiekem toch wel mijn eigen garage wilde hebben.
Tja, goede vraag. Lang verhaal kort, een KvK-inschrijving volgde en de accountant wist de naheffing om te buigen in een batig saldo. Het startschot was gegeven. Want eigenlijk droomde ik al een tijdje van een Eendengarage. Ik had na mijn studie, voor ik met werken in mijn studierichting begon, bij een garage in Amsterdam gewerkt, er veel geleerd en veel lol gehad.
Hanneke en ik waren Amsterdam wel zat, zochten een woonomgeving met een andere schaal om onze kleine kinderen op te laten groeien en waren ook beroepsmatig wel aan een volgende stap toe.
Na het maken van een bedrijfsplan, het overwegen van verhuizen naar Frankrijk (eenden inkopen) en Noord-Groningen (grote boerderij voor weinig), viel de keuze op de Zaanstreek. Dichtbij de stad en daarmee de potentiële klanten en ver genoeg weg van de drukte. Het nieuwbouwhuis met garage werd verruild voor een klassieke woning zonder garage.
Het bedrijfspand voor Eendengarage Sander Aalderink werd gevonden aan de toepasselijke Eendrachtstraat in Wormer. 120m2 waar voorheen de R4-club was gevestigd. Ruimte genoeg voor een brug, auto’s en een magazijn boven, dat we nog even moesten timmeren. Ook buiten hadden we aardig wat ruimte. En ook nog mooi uitzicht over de polder.
Gaandeweg kwamen er steeds meer klanten, hoewel het in het begin wel even eenzaam was na jaren op een flink bevolkt kantoor. Ook deed ik veel laswerk voor collega’s en haalde steeds meer eenden uit het buitenland.
Nadat een paar collega’s gezegd hadden dat eendjes niet geschikt waren om voor evenementen te gebruiken, zag ik het wel zitten. Marc richtte Ducktrail op, vestigde zich om de hoek en we kregen de order voor de eerste 10 eenden. Het werden er uiteindelijk ruim 50, in allerlei kleuren en uitvoeringen. Zelfs een flink verlengde limo-eend maakt deel uit van het wagenpark. En we werken nog steeds blij samen, tegenwoordig als overburen.
In 2002 was Edwin nog maar net begonnen met zijn collectie, de eendjes stonden nog in een schuur. Maar hij wilde er graag meer en samen hebben we een flinke hoeveelheid topstukken van over de hele wereld naar Noord-Holland gehaald. En dat doen we nog steeds.
We genieten het meest van auto’s met prachtige verhalen. Doordat ze uniek zijn als model, door hun avonturen met voorgaande eigenaren, hoe we ze gevonden hebben of doordat ze bijna nieuw zijn. Na de schuur verhuisden de eendjes naar Winkel in een oude Citroën-garage en nu staan ze al een paar jaar in het mooiste museum van Nederland in Andijk.
Naast alle eendjes zoals de fabriek ze bedoeld had, kregen we ook steeds meer vraag naar op maat gemaakte modellen en restaureerden we steeds meer. Deze roze eend was al jaren een droom van een klant, de pickup en cabrio bouwden we ter promotie van een koffiedrankje en de verhoogde pickup van SAPA was ooit van een zusterorde en restaureerden we voor het Eendenmuseum.
Onze buurman, een aannemer, wilde in 2003 wel wat kleiner worden, dus konden we de loods naast ons huren. 120m2 erbij. We zetten er gelijk een verdiepingsvloer in en toverden hem om tot onze showroom. Er kwamen namelijk steeds meer mooie eendjes binnen, die we nu fraai konden tonen. Ons kantoor was overigens nog steeds een picknick-bank.
In binnen- en buitenland vonden we regelmatig unieke eenden. Gloednieuw, zoals een witte in de Carcoon-beschermhoes en een rode die het papier nog op het dak had. We kochten hem van een Duitser die er in 1990 twee tegelijk had gekocht. De ene had hij opgereden, de andere wilde hij dat lot besparen.
Ook vond ik in een tuin onder een zeil een gele eend, mijn lievelingskleur. De verkoper vertelde dat hij mogelijk iets met James Bond te maken had, de eend zou in For Your Eyes Only gebruikt zijn. Ik kocht hem en later bleek dat te kloppen; de beroemdste eend ter wereld!
Onze buurman, de aannemer, ging jammerlijk failliet en we kregen de gelegenheid het hele pand te huren. 500m2 pand en flink wat buitenruimte. Hierdoor konden we een veel grotere werkplaats inrichten, de laswerkplaats bleef in de achterste werkplaats. Ook hadden we gelijk een kantoor en een fors magazijn.
Als je een hobby ontwikkelt, dan hoort daar passend vervoer bij. Mijn paard kreeg dus een fraaie klassieke paardenwagen, een HY Heuliez uit ’73. Ik vond hem in grijs en groen in het Rhône-dal. In het dashboard lag een folder van een luxe uitvoering met houten zijkanten; dat wilde ik ook, en dan in zijn originele kleur Gris Metalissée. Aldus geschiedde, waarna jaren van veel bekijks en plezier volgden. Er kwamen sindsdien nog veel HY’s voor handel en restauratie voorbij.
Na een ontmoeting met iemand die ik nu een goede vriend noem, ging ik bij hem op bezoek om zijn Citroëns te bekijken. Hij had niet verteld wat hij had, dus toen ik de loods binnenkwam en 16 M35’s in rekken zag staan viel mijn mond best ver open. Lang verhaal kort; ze kwamen naar Wormer en we vonden er nieuwe eigenaren voor. Er valt nog heel veel meer over te vertellen, maar dat kun je lezen op onze site Citroenm35.com
Vrij kort na de start kwam Matthijs mij al vergezellen als boekhouder, poetser en transporteur. Zijn broer Will kwam, naast zijn eigen werkzaamheden, steeds vaker sleutelen. Mijn broer Freek werkte ook een tijd in de werkplaats, voordat hij met zijn eigen bedrijf NOS 2CV originele Citroën-onderdelen ging verkopen. Je vindt hem nog op elke beurs.
Ook kwamen Robin, Pieter, Armen en Richard langs als lassers, de laatste bleef ruim 10 jaar voor hij voor zichzelf begon. De garage was vaker een springplank voor een volgend avontuur, Ramon sleutelde bij ons en begon vervolgens zijn fameuze Ducks United op Ibiza, waar hij nog steeds eendjes verhuurt. Het werkte ook andersom, zijn monteur Harm kwam later bij ons werken. Ook Eng Bo, op zijn elfde in de ketel met eenden-kennis gevallen, vulde ons team aan.
Mijn vader Ab overzag het allemaal vanuit zijn eigen werkplaatsje waar hij na zijn pensioen lekker bezig was aan zijn klokken. Regelmatig reed hij een rondje Nederland om dingen te halen en brengen.
Op Citromobile 2012 toonde hij zijn elektrische eend, later ontmoeten we elkaar weer en nodigde hij mij uit eens in zijn eend te rijden. Uitkomst; geweldig! Wat een rust en kracht. Er ontstond een gesprek waaruit bleek dat hij op zoek was naar iemand die de eendjes om zijn elektrische techniek kon bouwen. We hadden elkaar gevonden.
Omdat de tijd nog niet helemaal rijp was voor elektrische klassiekers en we samen een echt goed model wilden ontwikkelen, kwam Ruben bij mij werken. Hij ging lekker eendjes in elkaar schroeven en ondertussen droomden en tekenden we naar hartenlust.
Onze 500m2 werd wat te klein voor al het werk dat we binnenkregen. Ook hadden we plannen om meer met HY’s en elektrische eenden te gaan doen. Dus keken we eerst of we een stuk aan de bestaande garage konden bouwen. Dat bleek niet zo efficiënt. Toen maar eens rondkijken of we in de buurt wat groters konden vinden.
Letterlijk om de hoek stond een pand al lang te koop, maar van buiten hadden we nooit gezien hoe groot het was en wat je ermee zou kunnen. Toch maar een rondleiding geregeld, die tot flink wat verbazing leidde. Het bleken 3 gebouwen aan elkaar te zijn, van totaal 3250 m2. We zagen gelijk de potentie, gingen rekenen en besloten het pand te kopen.
Het voorste gedeelte met kantoren werd geheel leeg gesloopt en verbouwd tot toonzaal. De entree kreeg een glazen vitrine, de gevel werd vriendelijker door hem met hout te betimmeren. De grote loods erachter verbouwden we tot werkplaats en magazijn. Er kwam een flinke verdiepingsvloer in en stellingen voor kratten en auto’s in 3 lagen.
Ook kwamen er veel meer hefbruggen en werkplaatsjes die we maakten van de wanden uit de kantoren. We probeerden zoveel mogelijk materiaal opnieuw te gebruiken.
De entree van de werkplaats kwam aan de achterkant, daar rijd je dan langs de laswerkplaats. Aan de andere kant is er nog een flinke ruimte die we als opslag gebruiken en deels verhuurd wordt. Ook 2cv Électrique heeft nu een plek binnen de garage, als shop-in-shop.
Elke dag als we het licht aanknippen kijken we weer trots rond. Wat is het mooi geworden! In de video onderaan deze pagina kun je het in vogelvlucht bekijken.
Na een half jaar aan het timmeren, hijsen en lassen geweest te zijn, was het gebouw klaar om alle spullen, auto’s en mensen uit de Eendrachtstraat te gaan bevatten en de werkplaatsen in gebruik te gaan nemen. Sjouwend, op trailers, palletwagens, in busjes en op heftrucks werd alles verhuisd. Later keken we met ongeloof naar het oude pand; hoe heeft het er allemaal in gepast?
Hilke kwam als Mandy-van-alles en maakte carrière als afbouwdame, Anne kwam leren lassen, Laurens schroefde chassis in elkaar, Tien kwam eerst boutjes en daarna facturen tellen, Michiel begon als vrijwilliger en is nu lekker bezig met het afwerken van auto's, website en socials.
Ook de harde kern vanuit de Eendrachtstraat bleef trouw schroeven en lassen. Recenter kwam er een jonge garde onze kennis overnemen en aanvullen, Lars werkt steeds meer aan EV, Bram en Bas sleutelen lekker, andere Lars last en Sierk kan beide.
Eric werkt aan versnellingsbakken, Kristel regelt alles wat er rond de werkplaats te regelen is en Hans huismeestert erop los en rijdt voor ons van alles rond. Ook vader Ab loopt nog regelmatig genietend rond.
Sommigen zijn ondertussen naar een functie elders of Zweden gegaan, maar evengoed is de lunchtafel vaak met 10+ gevuld. Gezellig!
Na jaren dromen en tekenen was hij daar dan eindelijk; onze 2cvE, met 17kWh gebruikte accu’s en een moderne motor uit een Nissan. Onze oude en versleten leeneend werd een geheel nieuw leven in geblazen.
We maakten hem sjiek, met een hint naar het verleden. Zilvergrijs als de eerste A-types, hangmat-stoeltjes maar dan in leer. Hij reed geweldig soepel en lekker vlot. De tijd was rijp, hij werd bijzonder goed ontvangen door onze klanten, op beurzen en in de krant. Toch hadden we het gevoel dat er nog meer in zat.
Bij de eerste 2cvE zit de accu in de kofferbak, met beperkte ruimte dus ook niet zoveel kWh. In onze dromen zagen we de ruimte in het chassis als drager van accu’s. Na een zoektocht vonden we accu’s die in het chassis pasten, waardoor we het zwaartepunt perfect konden plaatsen en plots 27kWh of meer kwijt konden.
Door hoog voltage te gebruiken kunnen we ook sneller laden, zelfs met CCS. Ondertussen zijn er ongeveer 25 eenden, Dyane’s, Ami’s, Mehari’s en besteleenden mee gebouwd. En we bouwen en ontwikkelen nog door.
Eerder hadden we al een origineel Nederlandse Sahara gerestaureerd. In 2020 namen we een andere Nederlandse onder handen. Ooit in dienst geweest bij Rijkswaterstaat, een van de drie die hier ooit geleverd werden. Ook bouwden we tegelijk nog een andere voor een buitenlandse klant en hadden er twee in de verkoop.
We reviseren zelf, bouwen de koetsen opnieuw op en maken de specifieke onderdelen na. Er volgden meer van deze unieke twee-motorige auto’s.
Een andere droom was om de spartaans rijdende HY ooit eenvoudig rijdend te maken en te moderniseren. We haalden de rumoerige motor en 3-versnellingsbak eruit, lieten moderne aandrijfassen maken, voegden rem- en stuurbekrachtiging en schijfremmen toe en bouwden een elektrische aandrijflijn in.
Het resultaat; een geweldig rijdende klassieke bus met ongeveer 300km range en CCS-snellader. We bouwden er al een aantal als bus, pickup, camper en mobiel atelier.
En dan is er plots al 25 jaar voorbij. Kinderen zijn groot, haren grijs, duizenden auto’s verkocht, hersteld en gerestaureerd. En de lol is niet minder geworden! We genieten nog steeds van mooie klussen, prachtige verhalen, het plezier onderling in de werkplaats en uiteraard van de klanten waarvoor we iets eenvoudigs fixen of iets spectaculairs bouwen. Dank aan jullie voor het vertrouwen, de gedeelde ideeën en samen gerealiseerde dromen. Zullen de volgende 25 jaar ook zo voorbijvliegen?
Ga mee in vogelvlucht door onze garage